Chciałbym żeby moja historia była przestrogą…

„Chciałbym żeby moja historia była przestrogą dla ludzi którzy z dużym kredytem zaufania udają się na terapię. I ostrzeżeniem dla terapeutów – do czego może doprowadzić ich praca” – tak napisał do mnie dzisiaj pewien pacjent przesyłając w załączniku list, który zatytułował „list rakowy”, a którego treść publikuję poniżej za zgodą jego autora.

Dzień dobry,
ten list piszę w przerwie pomiędzy operacjami onkologicznymi. Chciałbym oszczędzić takiego finiszu terapii Waszym podopiecznym.
Jestem teraz daleko po trzydziestce. Swoją terapię zacząłem jeszcze w liceum. Zawsze czułem się zmęczony, źle spałem, tyłem, byłem depresyjny i zalękniony. Z domu wyniosłem przekonanie, że dzięki pracy nad sobą będę czuł się dobrze. Terapeuci to potwierdzali, ale z biegiem lat efekty nie pojawiały się. Bywało lepiej lub gorzej, jak w życiu. Jednak ciągle byłem przemęczony bez wyraźnego powodu. Diagnoza – zaburzenia adaptacyjne, dystymia, potem osobowość unikająca, potem depresja, mieszane zaburzenie osobowości. Co roku diagnoza była gorsza, a ja co raz bardziej sfrustrowany i przerażony.
Słyszałem wielokrotnie na terapiach, że moja depresja to niewyrażona złość. Więc przez długie miesiące swoją złość wylewałem bardzo aktywnie. Wręcz stałem się nieprzyjemny. Zraziłem do siebie wiele osób, próbując „nowego siebie”. Ale samopoczucie nadal takie samo, może nawet gorsze. Jak to możliwe? Usłyszałem, że łatwiej mi się czuć zmęczonym, niż wziąć odpowiedzialność za swoje życie. Że to mój nieadaptywny mechanizm obronny. Także próba zwrócenia uwagi na siebie. Że unikam konfrontowania się z problemami, uciekam w depresję. Że moi rodzice popełnili upiorne błędy wychowawcze i powinienem się od nich odseparować. Mógłbym wymieniać bez końca.
Po latach nieskutecznych terapii, okazało się że mam raka tarczycy. Już z przerzutami. Nie miałem prawa czuć się dobrze. A na pomoc, po tylu latach znoszenia moich sztucznie stworzonych traum, przyszła mi moja niezawodna mama. Ta sama osoba, która była domniemanym korzeniem moich problemów. A teraz to ona ratuje mi życie, dosłownie.
Mój rak rozwijał się powoli, przerzuty też nie pojawiły się nagle. Jest on TSH-zależny, co oznacza, że rozwija się świetnie przy długotrwałej, nieleczonej niedoczynności tarczycy. Okazało się także, że mój testosteron byłby w porządku, tylko gdybym miał 90 lat. Żadne „bycie bliżej siebie”, rozwój osobisty, ani współczucie terapeuty nic tu nie pomoże. Natomiast to co by pomogło, to rzetelne badania układu hormonalnego. W zamian dostałem ogromne poczucie winy; przecież ciągle robię coś nie tak, skoro nadal źle się czuję. Może sobie wymyślam? Dyscyplina, higiena emocjonalna, piramida Masłowa i będzie dobrze. Ale nie jest. Może jestem złym pacjentem? Niestety wielu spotkałem psychologów, którzy wiedzą zawsze lepiej.
Osobny tekst mógłby powstać o tym, jak lekarze ignorowali mnie i stawiali nietrafione diagnozy, szczególnie psychiatrzy, którzy wpompowali we mnie wszystko co się dało, produkując jedynie fatalne efekty uboczne, np. nietrzymanie moczu. Przez lata, nawet gdy trzy razy trafiłem na oddział dzienny szpitala psychiatrycznego z depresją, nikt nie zaproponował żadnych badań. Nikt nie otarł się nawet o sedno problemu. Jednocześnie systematycznie zapewniano mnie, że terapia będzie skuteczną odpowiedzią na moje złe samopoczucie. A stan mojego zdrowia stale i nieodwracalnie się pogarszał.
To, że w ogóle ktoś raka zauważył, i tak za późno, to tylko moja upartość, samodokształcanie się. Bo normy TSH są niezwykle pojemne, a testosteronu nie są równoważne dla trzydziestolatka i dziewięćdziesiątlatka. To wiedza na zachodzie powszechna, a u nas egzotyczna. Wytrwale wkładałem nadludzki wysiłek w to, żeby mi się chciało, żebym nie wyglądał jak pączek, żeby być lepszą wersją siebie. Ale już podziękuję za to wszystko, szkoda mi na to czasu, którego być może zostało mi bardzo mało.
Proszę psychologów i psychiatrów, żeby wysyłali pacjentów do sprawdzonych endokrynologów. Skoro stać ich na terapię, to na badania tym bardziej. Być może terapia w wielu przypadkach jest niepotrzebna i nieetyczna. Skoro trafiają w złym stanie psychicznym, to prawdopodobnie nie wiedzą gdzie zacząć i potrzebują konkretnych wytycznych. Proszę zadbać o nich po ludzku i zastanowić się dwa razy, zanim postawią Państwo autostygmatyzujące dla pacjenta diagnozy.
Aktualnie czekam na kolejną operację i nie mam już czasu na zastanawianie się nad tym co, po co i dlaczego. Wiem tylko, że historii takich jak moja jest więcej.
Życzę zdrowia.
mmmmmmmkot@gmail.com