O „Psychoterapii bez makijażu” w „Gazecie Wyborczej”

Długo wybierałem tytuł swojej książki. Zależało mi na tym, aby nie sugerować czytelnikom wniosków. Usiłowałem także uniknąć agresywnego języka, tak charakterystycznego w dzisiejszych przekazach medialnych. Wspólnie z wydawcą doszliśmy do wniosku, że usunięcie makijażu nie jest ani czynnością brutalną ani obliczoną na sensację. W wyniku tej czynności może się bowiem okazać, że twarz osoby, którą zdobił makijaż jest ładniejsza i bardziej naturalna bez niego. Częściej pewnie ta twarz okaże się zwyklejsza i mniej wyrazista. Czasami, po usunięciu grubych warstw podkładu i pudru rzeczywistość może nas niemile zaskoczyć. O tym jednak, jaki jest rezultat tej czynności zadecyduje sam czytelnik, po lekturze książki.

Takich dylematów nie miała jednak redakcja toruńskiego wydania „Gazety Wyborczej”, która zatytułowała rozmowę przeprowadzoną ze mną na temat książki przez redaktora Grzegorza Giedrysa:

Polska psychoterapia jest dzika i drapieżna. Pacjenci często ofiarami terapeutów

Tytuł nie jest cytatem z moich wypowiedzi. To wniosek redakcji. Szkoda, że aby skłonić czytelników do lektury trzeba ich epatować takimi uproszczeniami i generalizacjami. Myślę też, że czas najwyższy, aby zacząć żądać autoryzacji nagłówków. Nie chce mi się dłużej tłumaczyć wszystkim skąd one się biorą i nosić etykietę oszołoma.

Mimo tych zastrzeżeń do tytułu zachęcam gorąco do rozmowy, bo uważam, że została dobrze przygotowana i przeprowadzona przez red. Giedrysa, co w dzisiejszych czasach nie jest wcale tak częste.

Od lat zajmuję się mrocznymi obszarami związanymi z psychoterapią i psychologią i nieustannie kontaktują się ze mną ludzie, którzy w jakiś sposób zostali skrzywdzeni przez terapeutów. Ich historie nikogo właściwie nie obchodzą, ich skarg nie słuchają żadne instytucje w Polsce – mówi psycholog Tomasz Witkowski.

Grzegorz Giedrys: W książce „Psychoterapia bez makijażu. Rozmowy o terapeutycznych niepowodzeniach” opowiada pan wstrząsające historie o grzechach polskiej psychoterapii: wykorzystywaniu seksualnym, próbach samobójczych, latach zmarnowanych na jałowej i kosztownej psychoterapii, okaleczonych ciałach i psychikach. Zastanawiam się, jak pan zniósł rozmowy z ludźmi tak bardzo skrzywdzonymi.

Tomasz Witkowski: Towarzyszyły mi bardzo różne uczucia. Na początku zawsze było współczucie. Bardzo często czułem bezradność, w kilku wypadkach nawet złość. Niektóre rozmowy nie znalazły się w książce. We wstępie opisałem krótko historię dziewczyny, której terapeuta kompletnie zmarnował życie. Długo rozmawialiśmy i to, co ona mi opowiadała, przypominały jakiś koszmarny serial, który trwał ponad dziesięć lat. I kiedy już skończyliśmy pracę, wydawało się, że ona po raz pierwszy zacznie układać sobie życie, ale w końcu podjęła decyzję o rezygnacji z naszej rozmowy, bo postanowiła znów związać się z tym terapeutą. Wtedy poczułem całkowitą bezsilność.

Czytaj dalej klikając TUTAJ

Więcej o mojej książce TUTAJ.

Tych, którzy chcieliby pohejtować, zapraszam do lektury mojego Zwięzłego poradnika dla hejterów i komentowanie przy pomocy numerków. Szkoda ścierać palce na klawiaturze!

Książka w sprzedaży TUTAJ!