About
Reinhold Messner powiedział kiedyś: Jestem tym, co robię. To dobry pretekst do tego, aby nie pisać o sobie lecz pokazać siebie poprzez to, co robię –książki, artykuły, wyniki badań, wypowiedzi i inne dokonania. Jeśli jednak zaistnieje potrzeba pisania o sobie, to stwierdzenie Messnera jest również dobrym punktem wyjścia do tego, by pisać nie wpadając w pułapkę własnych wyobrażeń i projekcji. Jestem zatem przede wszystkim psychologiem, bowiem obecnie większość moich działań życiowych skoncentrowałem w tej dziedzinie wiedzy. Część mojej działalności jest w znacznej mierze publiczna.
Jestem psychologiem-pisarzem, bo pisanie pochłania ostatnimi laty wiele mojej energii i czasu. Piszę o psychologii, psychoterapii, etyce, pograniczach nauki i pseudonauki. Mojemu pisaniu towarzyszy głębokie zatroskanie o przyszłość dziedziny, którą uprawiam. Z jednej strony bowiem wiem, że to co wartościowego w nauce, stało się tak elitarne, że nie jest dostępne dla przeciętnego odbiorcy. Z drugiej strony korzystają z tego szarlatani i oszuści, którzy pod szyldem nauki żerują na ludzkim nieszczęściu i ignorancji. W swoich książkach staram się zbliżyć naukę przeciętnemu czytelnikowi. Mój rozpoczęty w pierwszej dekadzie tego wieku projekt zatytułowany Zakazana psychologia to próba “oczyszczenia” psychologii z hochsztaplerstwa. Czy mi się to uda? Nie, raczej nie mam złudzeń. Musiałoby do mnie dołączyć bardzo wielu ludzi myślących podobnie, a nic na to nie wskazuje, aby tak się stało. Może uda mi się wskazać drogę kilku naśladowcom? Czas pokaże…
Podczas pracy nad trzema tomami Zakazanej psychologii zgłosiło się do mnie bardzo wiele osób skrzywdzonych przez psychologów i psychoterapeutów. Pewnego dnia uznałem, że muszę zrobić coś, aby ich głos został usłyszany przez innych. W ten sposób powstała dość niecodzienna książka, którą zatytułowałem Psychoterapia bez makijażu. Rozmowy o terapeutycznych niepowodzeniach. Składa się ona z rozmów, które przeprowadziłem z osobami, które uważają się za ofiary psychoterapii. Zawiera także wywiady z uznanymi polskimi terapeutami, których poprosiłem o pomoc w zrozumieniu wszystkich tych wstrząsających historii opowiedzianych przez pacjentów.
Jeśli stwierdzenie Messnera jest prawdziwe w czasie przeszłym, czyli: Jestem również tym, co robiłem, to jestem także naukowcem i nauczycielem akademickim. Pracowałem przez wiele lat w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Wrocławskiego, spędziłem fascynujący rok w Instytucie Psychologii w Bielefeld w Niemczech, gdzie miałem przyjemność obcowania z wielkimi postaciami psychologii społecznej. Czas jakiś prowadziłem badania na Uniwersytecie w Hildesheim również w Niemczech, a ostatnio pracowałem kilka lat w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej, w Wydziale Zamiejscowym we Wrocławiu. Obecnie już tylko sporadycznie prowadzę zajęcia lub wygłaszam wykłady na wyższych uczelniach. Te lata wystarczyły jednak, abym zdołał przesiąknąć empiryzmem i sceptycyzmem, które towarzyszą mi niezmiennie
Poza działalnością naukową i popularyzatorską poświęcam też nieco czasu prozie literackiej. Kilka moich opowiadań ukazało się w czasopismach literackich, a jeden ze scenariuszy, które napisałem otrzymał honorowe wyróżnienie w Konkursie im. Krzysztofa Gradowskiego organizowanym przez Stowarzyszenie Autorów ZAiKS i Fundację Cinemania.
Jeśli mam wolny czas, spędzam go w górach, najchętniej w górach wysokich lub na morzu. Dlaczego? Bo tam każda czynność, każde zdarzenie mają fundamentalne znaczenie, bo tam przeżywa się życie niezwykle intensywnie, bo tam trudno oszukać samego siebie, no i poza wszystkim, jest tam po prostu pięknie. Więcej o moich wyprawach…
Od młodości towarzyszy mi muzyka, która wypełnia wolne przestrzenie. Muzyka jazzowa i klasyczna – szczególnie muzyka dawna i barokowa. .
Więcej szczegółów biograficznych:
Tomasz Witkowski – polskojęzyczna Wikipedia
Tomasz Witkowski – angielskojęzyczna Wikipedia
92 comments on “About”
Skomentuj
Najnowsze komentarze
 | brzoza232 o Nauka jako źródło wiedzy vs. p… |
| brzoza232 o Nauka jako źródło wiedzy vs. p… |
| brzoza232 o Nauka jako źródło wiedzy vs. p… |
 | Colaps o Dwie nagrody w konkursie Scrip… |
 | Łukasz Sakowski o „Giganci psychologii… |
W obronie rozumu 
Szanowny Panie,
mniej więcej rok temu zetknąłem się z Pańskimi książkami i od tego czasu nosiłem się z zamiarem napisania tekstu o tym, jak ich lektura zmieniła moje dotychczasowe patrzenie na psychoterapię. Wreszcie wczoraj udało mi się go skończyć. Jest on zarazem próbą zwięzłego podsumowania – z mojego punktu widzenia – tych wszystkich zarzutów wobec psychoterapii, które stawia Pan w swoich książkach. Bardzo bym się cieszył, gdyby zechciał Pan go przeczytać: http://rafa.eu.org/notka.php3?vid=psycho
Równocześnie nadal podtrzymuję zadeklarowaną w innym komentarzu chęć współpracy przy tłumaczeniu ksiązki Vikrama Patela.
ojejej… przeczytałam wpis na podanej stronie, ale… spłaszczenie problemu i brak wiedzy autora wpisu – przeczytanie dwóch książek o psychoterapii, to jednak zdecydowanie za mało, aby się wypowiadać na nieznany sobie temat… wolę jednak teksty p. Witkowskiego – racjonalne, uargumentowane, z zachowaniem otwartego umysłu
A mogę się dowiedzieć, jakie *konkretnie* zarzuty ma Pani do mojego tekstu? Ponieważ – jak zaznaczyłem – w zasadzie jest on streszczeniem tego, co wynika z książek p. Witkowskiego oraz Massona. Moją intencją było stworzenie – bardzo skrótowego, co oczywiste – podsumowania *całości* wniosków, jakie wynikają z tego co pisze p. Witkowski. Bardzo często bowiem dyskusje na temat jego artykułów (jak choćby na temat ostatniego tekstu w „Krytyce Politycznej”) są podejmowane przez osoby, które w ogóle nie czytały jego książek, tym samym nie znają całego kontekstu jego pracy i „czepiają” się szczegółów, które w świetle całego kontekstu są nieistotne (np. jednego czy drugiego konkretnego badania, które p. Witkowski przytoczył tylko *jako przykład*, a jego oponenci uważają, że to badanie jest jedynym, na którym się opiera, i z tej pozycji go atakują). A trudno w dyskusji argumentować odwołując się do tego, żeby przeczytali cztery nie najcieńsze 😉 książki, bo wiadomo że tego nie zrobią; lepiej mieć na „podorędziu” coś, co jest krótkim streszczeniem, a zawiera wszystkie najważniejsze punkty. Coś takiego chciałem zrobić, więc jeżeli jakichś istotnych wniosków z książek p. Witkowskiego nie ująłem czy o nich zapomniałem, to chętnie tekst uzupełnię. Natomiast jeżeli chodzi tylko o to, że jest skrótowy i hasłowy – to oczywiste, że taki jest, z samego założenia, bo ma to być krótkie streszczenie.
No i nie wiem, skąd Pani przekonanie, że moja wiedza o psychoterapii opiera się tylko na „przeczytaniu dwóch książek”. Pomiędzy rokiem mniej więcej 1987, kiedy przeczytałem „Przez psychoterapię ku duchowej edukacji”, a 2020, kiedy trafiłem na książki p. Witkowskiego i Massona, jednak było sporo czasu aby przeczytać coś więcej na ten temat ;). Miałem i mam też styczność zarówno z psychoterapeutami, jak i z osobami, które na psychoterapię uczęszczały.
Może o psychoterapii i sceptykach z 18 w.?
Patrz:
https://en.wikipedia.org/wiki/The_Royal_Commission_on_Animal_Magnetism